Het is lichtelijk ongepast voor anarchisten om waarde te hechten aan de uitslagen van de verkiezingen, maar het kan nooit kwaad om de staat van deze vunzige maatschappij te observeren en in de leugenachtige nieuwsberichten dingen van belang te ontdekken voor een beetje analyse. We zullen de situatie van alle kanten moeten bekijken, vanuit onze buurten en steden, tot de machtnemers in Den Haag en de wereldwijd parasiterende bedrijven; om alles wat ons vernedert te kunnen vernietigen. De rotzooi zien is essentieel om een kritische analyse te kunnen ontwikkelen tegen deze maatschappij; tegen het internationale staatsterrorisme, tegen het kapitaal, tegen hun gevangenissen, paspoorten en loonslavernij.
Er is zelden zo verspreid gestemd: het is sinds 1956, toen de tweede kamer van 100 naar 150 zetels ging, niet voorgekomen dat de grootste partij slechts 31 zetels behaalde. Henk en Ingrid weten niet meer wat ze willen. Door deze verspreiding van stemmen is het vormen van een coalitie moeilijk. Genoeg voer voor de nodige politieke spelletjes om de aandacht van de daadwerkelijke problemen af te leiden, want onderdrukking, uitbuiting, vernietiging van de natuur en vereenzaming door afstompend werk en tv, zijn immers niet interessant voor de sensationele crisis politiek.
En wie anders dan Wilders zal een spannende rol in het spel ‘Meer van dezelfde totalitaire democratie met een andere kaft’ spelen? Een coalitie met VVD, CDA en PVV, wie had dat durven dromen? We weten inmiddels wel wat hij geil vindt; de immigratie uit moslimlanden stopzetten, meer veiligheid, minder criminaliteit, minder immigratie, minder islam. De klassieke westerse verlangens: de ‘crisis’ oplossen door nog meer voor jezelf te houden en angstvallig ramen en deuren gesloten houden voor eventuele bedreigingen van ‘buitenaf’. De andere partijen hebben laten zien dat ook zij niet bang zijn om te flirten met deze standpunten, zij het anders verpakt. Hoe dan ook, er is een kans dat Wilders in de oppositie blijft: dit zal de zogenaamde rechtse en linkse middenmoot de ruimte geven om nog grotere stappen van het verpolderde, zogenaamd tolerante Holland af te nemen. De parlementaire middenmoot heeft een schreeuwer aan de zijlijn nodig om de staatsrepressie verder te kunnen opvoeren, hun semi-romantische verzorgingsstaat af te breken en de reis naar een nieuw bewaakt fort van de Lage Landen voort te zetten. Maar wie weet is Wilders’ tijd aan de zijlijn voorbij…
Want er wordt niet slechts in de Kamers gemasturbeerd met het oog op Fort Europa, of voor sommigen, Fort Nederland, want als we de verkiezingsuitslagen moeten geloven gooien Henk en Ingrid liever vandaag dan morgen de grenzen dicht. Wie deze Henk en Ingrid zijn, met hun fijne baan, wagen en hypotheek kan ons eigenlijk verdomde weinig schelen, aangezien zij, net zoals de hysterisch schreeuwende politici, stiekem slechts het voortbestaan van onze voorbehouden en ‘beschaafde’ maatschappij verlangen, en deze kan ons gestolen worden.
Nederland is niet alleen bang voor de neergang van de westerse beschaving door weer een andere rotreligie, maar ook bang voor de niet zo behoudende Wilders en bang voor de onveiligheid waar ze in de kranten over schrijven. Maar nooit bang voor de tentakels van Nederlandse bedrijven overal ter wereld, nooit bang voor het alziend oog van Big Brother, nooit bang om nog een lening af te sluiten (de staat zal haar dierbare banken immers altijd redden), en vooral niet bang om alles wat ‘anders’ is te veroordelen.
Ondanks de sensatiebakken van de pers, het goed verzorgde kindje van de elite, hadden miljoenen mensen de stemwijzers op internet nodig om te weten welke partij hen zou kunnen ‘vertegenwoordigen’. Relatief veel mensen zijn dus gewoon lekker thuis gebleven.
Want wat hebben de klootzakken ons te bieden? Niets. Alles ligt in onze handen en de wegen die wij willen bewandelen zullen door onszelf, individueel en samen met wie dan ook, bedacht en gemaakt moeten worden. De schoonmaker, gearresteerde zwartrijder of winkeldief, de kutmarrokaan en de verdwaalde kraker zouden niet langer alleen een brute verstoring van de bubbel van de polder-normaliteit moeten zijn. De bubbel, zorgvuldig gecreëerd door de politici met hun lulkoek en stembussen, moet lek! Wij zullen de eerste steen moeten werpen, met al onze zonden als trofeeën, wij zullen het gevecht aan moeten gaan, in plaats van te blijven zwelgen in de verdediging van onze ‘rechten’ om onze semi-comfortabele ruimtes en levens te behouden. De lange weg van de aanval, spectaculair en minimaal, luidruchtig en stiekem, met teleurstelling en hoop, is het enige dat in deze tijden onze aandacht verdient.
Olie op het vuur 