Fee Marie Meyer werd op vrijdag 14 januari gearresteerd door een anti-terreur eenheid voor de deur van haar huis in Athene. De politie heeft officieel bevestigd dat het enige “bewijsstuk” tegen haar bestaat uit haar vriendschap met Christos Politis, een andere anarchist die momenteel in de gevangenis zit voor zijn veronderstelde deelname binnen een stads guerrilla groep, waarvan de politie al niet eens meer de moeite neemt die nader te benoemen.

Het feit dat Fee een anarchist is, trots daarop is, haar leven leeft in strijd tegen een wereld van uitbuiting en onderdrukking, leest, schrijft, nadenkt en zich niet ten onder laat gaan door het geschreeuw van kwijlende media, trappelende staatshoeren zijn de duidelijke aantijgingen tegen haar. Het feit dat zij niet alleen leeft als een revolutionair, maar in die wereld ook haar vrienden vindt, maakt dat de horde hyena’s losbreekt op al wie zij zou kunnen zijn, maar vooral niet ziet of begrijpt wie zij werkelijk is.

Kort na Fee’s arrestatie heeft de politie een weerzinwekkend, aangrijpend en, zoals snel bewezen kon worden, geheel gefabriceerd verhaal gelekt naar de media: Fee zou de dochter zijn van voormalig RAF-lid Barbara Meyer en haar vader zou vermoord zijn in een schietincident met de politie in Wenen, Oostenrijk. “Meyer” is een van de meest veelvoorkomende achternamen in Duitsland en de Barbara Meyer die deel had genomen aan de RAF had in het geheel niets van doen met Fee’s moeder. Een verder onbelangrijk detail voor de Griekse bourgeois media, die haastig politie propaganda reproduceren.

Hieronder Fee’s eigen woorden.

 

“Nu de lichten van de show uit zijn gegaan en het doek gesloten is, is de tijd gekomen dat ik zal vertellen. Op de wijze die ik wil. Over wat er is gebeurd, welke spelletjes ik denk dat er gespeeld worden over mijn eigen rug, maar ook buiten mijzelf; om te vertellen over alle dingen die ieder denkend individu binnen het Griekse territorium zouden moeten aangaan.

Aangaande mijn “zaak”: Op dit moment ben ik er vrij zeker van dat vanaf het moment dat mijn persoonlijke gegevens door werden gegeven aan de welbekende brainiacs van de anti-terreur eenheid (wat uiteraard compleet gerechtvaardigd werd- ik had namelijk wat gedronken met de verkeerde mensen, weet je) dat het spel al beslist was.

Daar gelaten dat ze mijn achternaam ge-googled hadden (die zo gebruikelijk is als Papadopoulos in Griekenland [of Jansen in Nederland] en, stel je hun vreugde voor, ontdekten ze mijn rijke “familieachtergrond”. De andere achternaam van mijn vader was slechts een klein detail (“hun soort slaapt immers met iedereen”), evenals de andere geboortedatum van mijn moeder.

Vanaf het moment dat de realiteit hen niet meer diende, moest het worden aangepast. Ik moest passen in de rol die ze me hadden toebedeeld. Ze ontvoerden me op Vrijdag [14 Januari] om 15:00, op het moment dat ik mijn huis verliet om naar de talenschool te gaan waar ik lesgeef. Op zijn minst tien mensen met bivakmutsen, namen me mee naar de twaalfde verdieping van het hoofdbureau van politie in Athene, nadat ze mij ook een bivakmuts over m’n hoofd hadden getrokken, zonder een woord te zeggen. Daar werd me, na te worden verhoord door zes mensen, een foto getoond waarop ik stond afgebeeld met mijn vriend en kameraad Christos Politis. Ze vroegen me of ik hem kende, en nadat ik daarop positief antwoordde en dat hij nog iemand is die ze ten onrechte de bak in hadden gestuurd, beval de commandant hard “verder te gaan met de gebruikelijke procedure”. Ze ontdeden me van mijn kleren, noteerden al mijn gegevens, stalen mijn shirt en sokken, uiteraard zonder me te vertellen waarvan ik beschuldigd werd en uiteraard zonder aandacht te besteden aan mijn eis een advocaat te zien.

De tijd is belangrijk aangezien vanaf 17:00 het hele verhaal over mijn veronderstelde moeder reeds naar buiten was gekomen. Dit verklaart duidelijk waarom, toen ik me verzette tegen het nemen van foto’s van mij, ze foto’s van me namen met hun mobiele telefoon, een foto van me stalen. Anders zou hun pikante verhaal niet zo goed verkopen…

Al jaren weten we hoe deze mechanismen opereren, verrot tot op het bot; we weten dat de informanten-journalisten (met een handvol maar toch belangrijke uitzonderingen) schuiven tussen politie leugens reproduceren en hen opdrachten uitdelen. Klaar om elk leven te verscheuren dat voor hun scherpe tanden wordt geworpen, klaar om waarheden door te slikken en leugens uit te spugen. Verachtelijke figuren…

Wat ik me niet had kunnen voorstellen, ten minste niet persoonlijk, is de complete schaamteloze manier waarop dit gebeurt, hier en nu.

Toen het fiasco duidelijk begon te worden, en terwijl ik persoonlijk nog niets wist van het vuil dat aan het licht was gekomen, nodigde een officier die verantwoordelijk is voor “internationaal terrorisme” me uit voor een “vriendelijk gesprek” over wanneer precies mijn vader vermoord was in een schiet incident! In alle eerlijkheid, mijn kaak moet de grond hebben geraakt op dat moment, helemaal toen hij me met een glimlach vertelde “nou ja, ik ben eigenlijk meer geïnteresseerd in het arrestatie bevel tegen je moeder”… Het enige dat hij niet deed was me aanklagen voor het herbergen van een crimineel omdat vanaf het begin ik mijn ouders’ namen niet had genoemd… Maar uiteindelijk deed ik een hele hoop dingen.

Zoals de openbaar aanklager zei “hadden ze een hele hoop inbeslag genomen, ongebruikelijk veel” dingen uit mijn huis… Haarborstels, kleren, tandenborstels, kussenslopen en… gedrukt materiaal. Materiaal dat zonder enige twijfel bewijst dat ik een anarchist ben, iets waaraan ik geen moment gedacht had ze te verbergen en dus -zoals de onderwezen vrouw, de openbaar aanklaagster zo eloquent schetste- ben ik een terrorist en dus werd een een mogelijkheid zelfs voor mijn vrijheid afgewezen, todat de rechterlijke comissie over mijn zaak besluit!

Als ze me hiervoor gevangen wil zetten [voor een anarchist te zijn], ja ik ben schuldig en dat zal ik altijd zijn. Ik zal altijd aan de kant van uitgebuitenen staan, niet aan de kant van de uitbuiters, voor altijd, tot er niet langer enige autoriteit van mensen over enig ander mens en de mensheid over dieren en de natuur bestaat. Maar ik eis publiekelijk en serieus dat de aanklacht tegen mij verandert. Dat ze de werkelijke aanklacht opstellen, zodat niemand het onderwerp nog kan vermijden: Ze zouden de aanklacht moeten veranderen in “ze is een anarchist en ze leest. Ze heeft verbanden met veel mensen die nog steeds strijden, en hier is ze trots op”. Beklaag, richt en beschiet ons bij de muur van Kesariani [een verwijzing naar de muur waar de Nazi’s partizanen in Athene executeerden].

Ik heb ergens gelezen dat het gezicht van een politiek regiem getoond wordt door hoe het zijn politiek opponenten behandeld. De glorie van Griekenland [een volkse uitdrukking in het Grieks, die gebruikt wordt om de willekeur van de macht in Griekenland, onvertaalbaar].

De tijden waarin we leven zijn vloeibaar, vreemd, constant in verandering. In tijden van institutionele en financiële crises zal de autoriteit altijd spelen met de wortel aan de stok, angst en veiligheid. Ze willen dat niemand ergens op reageert, dat niemand spreekt, dat niemand om zich heen kijkt, dat niemand anders denkt, of, indien mogelijk, überhaupt nog nadenkt. Pleeg lobotomie bij onze geboorte, om er vanaf te zijn!

Overal proberen ze hun angstaanjagende en absolute homogeniteit af te dwingen; hun absolute en ijverig bestuurde onmenselijkheid.

In het Griekse territorium worden op dit moment ongeveer 40 mensen vastgehouden om politieke redenen. De meesten van hen hebben nog niet eens terecht gestaan terwijl ze wel in extra beveiligde gevangenissen zitten; anderen zijn niet berecht in publieke of openbare rechtszaken; anderen worden vastgehouden zonder het minste of geringste bewijs tegen hen, slechts gebaseerd op hun ideeën, op hun leven dat gebaseerd is op een solidariteitsstelling die ze nemen in hun persoonlijke relaties.

Immer conservatieve en op een nog fascistoïdere wijze willen ze isolatie, eenzaamheid en de logica van het “ieder voor zich” aan ons opdringen; ze willen dat we alleen nog trash-tv kijken, alleen nog surrogaten van het leven te consumeren, leugens, spektakel. Niet te praten met bekenden, niet uit te gaan of mensen uit te nodigen bij ons thuis te komen, met niemand nog af te spreken of hen te vragen ons te informeren welke informatie de politie tegen ons heeft op voorhand, beter van niet, we zouden wel eens in de problemen kunnen geraken.

Ze willen dat we ophouden te voelen, te handelen naar de laagste instincten van overleving en zelfbehoud, gebaseerd op het sadisme van het “kijkgat”, om te genieten van andermans leven, ons eigen leven verliezend in dat proces.

Ze willen dat we haten, dat we alles veroordelen dat anders is, mensen van andere oorden, collega’s uit andere sectoren, iedereen die anders denkt of leeft. Zij zijn allemaal gevaarlijk (is ons verteld) en we moeten ze haten, omdat haat angst creëert en vice versa.

Dit is de angst die ze inzetten om hun dodelijke veiligheid aan ons kunnen opdringen, de stervende geluiden van een samenleving die de laatste schakels die het als zodanig definiëren aan de kaak stellen.

Slechts drie woorden zijn voldoende, meen ik, om het menselijke element in mensen te kunnen definiëren. Waardigheid-Vrijheid-Solidariteit. Geen kan bestaan zonder de andere twee, geen van dezen komen uit de lucht vallen. Ze vereisen daadkracht en moed. Maar dit zijn de moeilijke betekenissen die substantie geven aan de Mens, die overleving in leven doen veranderen.

Ze kunnen ons alleen besturen, ons in stukken scheuren en ons isoleren zo lang wij op onze knieën blijven zitten en onze rug buigen voor de zweep, elke wortel die voorbij komt achterna zittend.

Laten we ons verzetten! Wanneer we ons hoofd heffen en onszelf weer in de ogen kijken, zal hun gammele structuur ineenstorten als een papieren toren. De catastrofe moge op dit moment misschien op het huis van je buren terecht gekomen zijn, morgen zal het het jouwe zijn.

Laten we ons verzetten! Omdat er overal in de wereld mensen zijn die het lef hebben hun hoofd te heffen. Overal en ten alle tijden, op ieder enkel moment dat iemand zijn blik richt naar de lucht en de oneindige horizon die ze vergeten zijn uit hun kindertijd is het menselijke element in de mens herboren.

Genoeg, we hebben ze te lang getolereerd! Strijd voor de gehele aarde en voor vrijheid, strijd voor onze levens en onze waardigheid.

De Staat en de Media zijn de enige terroristen.

Solidariteit met iedereen die strijd is niet slechts ons wapen, het is een gegeven.

 

Het welbekende gedicht van Martin Niemoller enigszins aangepast:

Eerst kwamen ze voor mijn buur,

En ik zei niets omdat hij een buitenlander was,

Toen ze voor de volgende kwamen was het een Roma,

En opnieuw sprak ik niet.

Toen namen ze de arme, de zwerver, de anarchist, de linkse mee,

Uiteindelijk kwamen ze voor mij.

…En het was toen pas dat ik me realiseerde dat er niemand meer was om te reageren…

Fee Marie Meyer

 

 

Vrij vertaald vanaf sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com